Ik kreeg een oproep voor mijn jaarlijkse mammografie! Duh! Van een ander ziekenhuis dan waar ik nu behandeld word, maar toch....
Ik word boos als ik moet uitleggen aan iemand wat er met mij is.
Als ze medelijden met me hebben (ach joh ik leef nog minstens 20 jaar, verdedig ik me dan...).
Als ze zeggen dat het wel zal loslopen... Het is nooit goed.
Als de huisarts belt met de vraag hoe het is. Ja hallo, krijg je geen brieven van mijn oncoloog ofzo? Moet ik alles weer gaan uitkauwen. Lees je patienteninfo dan even voor je belt!?! (ze bedoelt het goed hoor, maar dat maakt me zo boos... )
Ik probeer me kalm te houden en toch vooral te genieten, want dat MOET! Maar soms... soms ben ik zo boos, verdrietig en verbaasd dat MIJ dit gebeurt.
Helemaal als mijn dochtertje tegen me zegt:"Mam, later als ik groot ben, kom je dan bij mij koffiedrinken? En met mijn baby spelen?"
Het is niet zo dat ik alleen maar negatief ben hoor, maar mijn ziel heeft sinds september 2015 een zwart randje.
