Even bijpraten...(5)

28 januari 2016 

Vandaag een emotioneel moment met mijn bijna 8 jarige dochtertje gehad. Morgen is de 17e sterfdag van mijn moeder, haar oma die ze alleen maar kent van foto's.

Ze vroeg me wat wij vroeger deden en hoe ze was. Of ze haar leuk zou hebben gevonden...

Ik moest huilen en zei tegen haar dat mijn moeder en ik altijd samen thee dronken na school, met een koekje. Net als jij en ik. Dat ze lief was en altijd in voor een praatje. Dat ze dol geweest zou zijn op jou mijn liefje. Waarom? Omdat je zo'n grappig schattig lieffie bent.

'Maar waarom huil je mama?'

'Ik mis haar zo schatje...'

Mijn dochtertje rent de kamer uit en komt een paar minuten later weer binnen met een briefje: 'Je mama is niet dood. Ze is daarboven en verlaat je nooit.'

Ze kon het niet zeggen maar wel schrijven.

Ik knuffel haar, tranen over mijn wangen. 'Hoe kom je zo wijs?' vraag ik haar, 'hoe weet je dat?'

'Dat wist ik al toen ik werd geboren mama'

'Vergeet dat alsjeblieft nooit liefje, je mama verlaat je nooit'

Ben al aan mijn 4e pakje zakdoekjes bezig...

Ik zal je nooit vergeten
om de dingen die we hadden
om de dingen die je was

Ik zal je missen
om de dingen die we nog moesten
om de dingen die je zou zijn

Je was mijn mammie, mijn beste vriendin
mijn klankbord

Ik zal altijd aan je denken als aan
een witte roos; lief en teder, maar
helaas vergankelijk

Ik laat je gaan met een traan
en denk aan je met een lach