Ik sta nog in het begin van het hele meta-proces... "pas" vanaf september vorig jaar.
Maar ik kan me al bijna niet meer herinneren hoe het voelt om geen uitgezaaide borstkanker te hebben...
Om zonder gepuf, gesteun en pijn uit een stoel op te staan.
Om eens lekker door te slapen in een houding die je fijn vindt.
Om niet om de haverklap je eigen de blubber te zweten door de hormoontherapie.
Om niet zoveel tranen te hebben dat je de hele wereld er in kan verdrinken.
Om niet elke minuut van elke dag te denken dat je kanker hebt!
Al het spontane wordt je afgenomen door die kutziekte! Even iets leuks doen vergt planning en voorbereiding. Ook na iets leuks ben ik compleet stuk.
Nu zit ik nog in de "makkelijke" fase (lichamelijk), maar de angst voor wat gaat komen...
Ik heb het gezien bij mijn lieve moeder. Ze had veel pijnklachten en werd daarvoor opgenomen en in een morfine-roes gehouden. De dokters vonden ontzettend veel calcium in haar bloed. "Een calciumgehalte te hoog om verenigbaar te zijn met leven...". Ze wisten dus dat er uitzaaiingen in haar botten waren, maar het zoeken naar de oorspronkelijke tumor heeft lang geduurd.
In november opname, december eindelijk diagnose en in januari overleed ze.
Ze heeft veel pijn gehad. Op de IC was het soms mensonterend zoals ze soms uren in haar eigen vuil lag. Ik weet het de verpleging heeft het druk... maar dat is wel mijn moeder!
Ze was 57 jaar.
Daar zie ik zo tegen op, het volkomen machteloos zijn, de pijn en de pijn die het je liefsten doet.
Mijn man en 4 kinderen... als ik daaraan denk stik ik zowat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten